Por Larrañaga – Montecarlos
. |
Μάρκα | Por Larrañaga |
Εμπ./Εργ. Ονομασία | Deliciosos / Slim Panetela | |
Μέγεθος | 33 x 159 | |
Χώρα Προέλευσης | Κούβα | |
Συσκευασία | B25 | |
Χειροποίητο | Ναί | |
Δύναμη | Mέτριο + | |
Τιμή | Δεν εισάγονται από τον αντιπρόσωπο |
Θρύλος για τους απανταχού aficionados η Por Larrañaga, μερικά από τα πούρα της ανέθρεψαν γενιές, όπως εκείνα τα ανεπανάληπτα Lonsdales. Που η παγκόσμια καταξίωσή τους, οδήγησε την Habanos… να τα καταργήσει. Τα Regional Editions ειδικώς για Asia Pacific και Αγγλία, εξαφανίζονται με το που εμφανίζονται.
Παλιά μάρκα, γεννήθηκε το 1834, πέρασε από τα χίλια κύμματα, κάποια από τα πούρα της άρχισαν να βγαίνουν από μηχανές, ευτυχώς αυτά τα καμώματα σταμάτησαν. Σήμερα είναι όλα χειροποίητα, δυστυχώς μόνο τρείς vitolas βρίσκονται σε standard παραγωγή. Ας είναι.
Γνωρίζουν κάποια μικρή αποδοχή και στην Ελλάδα, κυρίως στόμα με στόμα, δεν βοηθούνται καθόλου από τον εισαγωγέα που τα αγνοεί επιδεικτικά. Περίεργο, είναι εξαιρετικά πούρα και φτηνά. Προσωπική μου άποψη, θα εύρισκαν άμεσα αγοραστικό κοινό για τους λόγους που θα εξηγήσω καίγοντας το Montecarlo.
Μια ψιλόλιγνη panetela λοιπόν, με όνομα που παραπέμπει σε μεγαλεία, χωρίς να παραπλανά τον επίδοξο καπνιστή. Η κατασκευή τους είναι σε γενικές γραμμές εξαιρετική, ενίοτε το binder είναι πιό τραχύ από ότι θα έπρεπε με αποτέλεσμα το συνήθως claro wrapper να μη μπορεί να κρύψει όλες τις αγριάδες. Ποσώς βέβαια επηρεάζει αυτό το γευστικό αποτέλεσμα. Το δαχτυλίδι με την εμφάνιση μετάλλου είναι πανέμορφο, κομψότατο και δίνει αέρα πολυτέλειας. Αρέσει ιδιαιτέρως και στις κυρίες.
Πρίν του βάλω φωτιά να πώ ότι είναι σκόπιμο να μένουν λίγο καιρό. Δεν είναι έτοιμα για κάψιμο, αναζητήστε κωδικούς τουλάχιστον ένα με δύο χρόνια παλαιούς. Επίσης, άν μπορείτε διατηρείστε τα σε υγρασία που θα είναι κοντά στο 65%.
Αρκετά καλά στριμένα , κάποιες φορές έχουν κενά, άλλες τραβούν μέτρια, δύσκολα για τον torcedor αυτά τα μεγέθη. Θα έλεγα ότι αυτό είναι και το μοναδικό -σοβαρό- μειονέκτημά τους. Η μυρωδιά πριν το άναμμα είναι μεθυστική, ο ligador ήταν σε μεγάλα ντέρτια όταν το συνέλαβε. Στο πιάσιμο καταπληκτικά, φουντώνουν με τη μία και γεμίζουν την ατμόσφαιρα με γλυκό, εξαιρετικής ποιότητας, κουβάνικο καπνό. Γευστικά κινούνται από την αρχή μέχρι το τέλος με ένα ήπιο φουντουκο-καραμέλωμα που το συνοδεύει, με διακριτική παρουσία, ο κέδρος. Τραβούν καλά, όσο πρέπει. Διορθώσεις προφανώς δεν χρειάζονται, τριαντατριάρι μέγεθος είναι. Δεν κρατούν πολύ δυστυχώς.
Αν μείνουν, μελώνουν περισσότερο. Εκπληκτικό το αποτέλεσμα της παλαίωσης πάνω τους, βγάζουν ψεύτες όποιους λένε ότι μόνο τα χοντρά πούρα κερδίζουν από τον χρόνο. Σκουραίνει και η κάπα τους, γίνονται σαν στικς βέλγικης σοκολάτας. Ξαναλέω προσοχή στην σχετική υγρασία. Σε υψηλά επίπεδα αλλάζει αφενός το γευστικό προφίλ τους, αφετέρου μπουκώνουν και δεν τραβούν καλά.
Ανταγωνισμό δεν αντιμετωπίζουν, στο μέγεθος αυτό είναι μόνα τους. Τα άλλα 33άρια της Cohiba, Romeo και Vegueros είναι για κλάμματα. Ειδικώς τα πρώτα. Τα μόνα που στέκονται απειλητικά απέναντι στα Montecarlos είναι τα ελαφρώς μακρύτερα και ακριβότερα Du Gourmet της Hoyo de Monterrey. Σύντομα θα μιλήσουμε για αυτά.
Αν μπορείτε να τα δοκιμάσετε, κάντε το. Γνώμη μου είναι ότι πρέπει να βρίσκονται στο οπλοστάσιο του aficionado. Η χαμηλή τιμή τους σε σχέση με την ποιότητα των καπνών της Vuelta Abajo, τα κάνει να κερδίζουν υψηλό σκορ.
Βαθμολογία
Λ.
Εκπληκτικά απλά. Έχω καπνίσει ένα μόνον, ευγενική προσφορά φίλου, που από λάθος τα είχε ξεχάσει σε σχετικά «χαμηλή» υγρασία. Αλλά συστυχώς δυσεύρετα, τουλάχιστον στα μέρη μου. Η γνώμη μου για τα Cohiba είναι παρόμοια, όσο για τα Seoane είναι για «βατράχους», είχα πάρει κάποτε καμιά 10ριά για δοκιμή και μέχρι να τελειώσουν, είχα γίνει σαν τον Amstrong ένα πράγμα (ελαφρύ το χώμα…).
Όσο για τα Gourmet της Hoyo – απλά άλλη ιστορία. Και σαν μέγεθος φυσικά, αλλά και σαν …. «ιστορία».
Τα λεπτα πουρα εχουν κατι που με κανει να σκεπτομαι τις παρτιτες του Μπαχ για σολο βιολι. Που πας και τα βρισκεις, θα μου πειτε. Και ομως: η δυσκολια να γραψεις αντιστιξη για σολο μελωδικο οργανο ειναι οτι πρεπει να υπαινισσεσαι διαρκως τις υπολοιπες φωνες και το μπασο κοντινουο, ετσι που ο ακροατης να νομιζει οτι τα ακουει, να μπορεις (λογω των περιορισμων του οργανου) να τα αναπτυξεις. Η δυσκολια του λεπτου πουρου, αντιστοιχα, ειναι οτι πρεπει να συγκεντρωθεις στα ουσιωδη, και να επιτυχεις συγχρονως ισορροπια, γευστικη εξελιξη και καλη καυση με περιορισμενα υλικα και δυσκολη κατασκευη. Τα πλησιαζω παντα με φοβο, θαυμασμο (οταν το αποτελεσμα εχει δικαιωσει την προσπαθεια) και μονο μετα απο συσταση και συμβουλη.
Ετσι και τα Μοντεκαρλος. Αφορμη για την γνωριμια η παρουσιαση του Λεωνιδα.
Μαϊος 2010 γραφει το κουτι, αποκτημα απο προσφατο ταξιδι. Φρεσκα και, δυστυχως, λιγο πιο υγρα απ’ οτι πρεπει, οχι τοσο οσο να καταστρεψουν την ισορροπια του πουρου, αλλά αρκετα για να προειδοποιησουν. Βγηκαν απο το κουτι και αεριζονται στον υγραντηρα. Ισως στο μελλον να επανελθω.
Εν τω μεταξυ, οι πρωτες εντυπωσεις:
Μελι, φουντουκι και διακριτικος κεδρος εναλλασσονται, με τον κεδρο να ενισχυεται, οσο προχωρει η καυση. Ισως να φταιει η νεοτητα του πουρου, ισως και η υγρασια (που δυσκολευει το τραβηγμα). Με σωστη υγρασια ομως (και καλο τραβηγμα) η γευση πλουτιζει, ιδίως μετα τη μεση, καθως στην βασικη παλετα (στην οποια ο κεδρος ειναι τωρα περισσοτερο αισθητος) ερχονται να προστεθουν, αναπαντεχα, ποτε πιπερια, ποτε υποψιες δερματος και φρυγανισμενου ψωμιου, και καποιες φευγαλεες υποψιες πικραμυγδαλου, που υποσχονται πολλα για την γευστικη εξελιξη του πουρου, αν παλαιωθει σωστα.
Η υγρασια ομως (και οι παρενεργειες της στο τραβηγμα και τη γευση) θελει προσοχη, οπως και ο ρυθμος. Αν η υγρασια ειναι αυξημενη, αν το καπνισετε βιαστικα, η αν το σουβλισετε για να βελτιωσετε το τραβηγμα, η ισορροπια χαλαει, τα υπολοιπα αρωματα χανονται, ο κεδρος αγριευει και ασχημαινει, κατι αναμεσα σε καμφορα και δεν-ξερω-τι, που αναδινει μια αισθηση της αλλης αποστολης του κεδρου -αυτη του εντομοαπωθητικου.
Συνολικά, ενα μαλακο και ευχαριστο πουρο, ετοιμο για καταναλωση, ακομη και φρεσκο. Αρκει να ακολουθησετε τις οδηγιες για την υγρασια.
Το πουρο τελειωνει σιγα σιγα, μαζι και το σχολιο, που εχει κι αυτο γραφει παραλληλα με το καπνισμα και στα διαλειμματα της υπολοιπης δουλειας που διεκπεραιωνω μπροστα στον υπολογιστη. Τιποτε δεν εχω, τελικά, να προσθεσω στην παρουσιαση του λεωνιδα, παρα μονο την συνηγορια μου: «Η χαμηλή τιμή τους σε σχέση με την ποιότητα των καπνών της Vuelta Abajo, τα κάνει να κερδίζουν».
Tι να πω ….???
Οτι και να πω -γραψω ειναι ανουσιο!!!
Τα γραψατε ολα.
ΜΠΡΑΒΟ
Αυτή τη φορά θα συμφωνήσω απολύτως (σε μερική αντίθεση με «θαλασσινά και λευκό κρασί»). Πολύ καλό πούρο για την τιμή του και η ελαφρά δύναμη που απαιτεί στο τράβηγμα δεν μειώνει την ευχαρίστηση.
Είχε ενδιαφέρον – και το έκανα για πρώτη μου φορά – να διαβάζω το άρθρο (που το είχα ξαναδιαβάσει και το θυμόμουν) και να καπνίζω το συγκεκριμένο πούρο στον ίδιο χρόνο. Το συνιστώ στους αναγνώστες για λόγους κουλτούρας και ανάπτυξης της κρίσεώς τους.
Συνεχίστε και θα τα λέμε!
Α. Φωτιάδης
Κύριε Φωτιάδη, η ταπεινή μου άποψη είναι πως αν καπνίζουμε ένα πούρο, και ταυτόχρονα διαβάζουμε ένα review για αυτό, τότε θα βρίσκουμε στο πούρο ότι γεύση και χαρακτηριστικό λέει το review!
Οπότε, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει από το να αναπτύξουμε την κρίση μας!
Αγαπητέ jimbo, ομολογώ πως με προβληματίσατε και σας ευχαριστώ, αλλά καταλήγω πως επαφίεται στον βαθμό που «επιτρέπει» κάποιος (θέλοντας ή μη) να επηρεάζεται από τα γραφόμενα και δεν αναφέρομαι μόνο στην ευχαρίστηση του κρασιού πούρου φαγητού αλλά και στην πολιτική αθλητισμό κλπ.
Λόγω του ότι συναντάμε στον τύπο πολλά άρθρα, κυρίως για το κρασί και για τα πούρα που είναι και αντικείμενο της παρούσας ιστοσελίδας, από τα οποία θυμόμαστε ελάχιστα μετά από λίγο, η ταυτόχρονη ανάγνωση ενδέχεται να βοηθήσει την γευσιγνωσία και να αποτελέσει εγχειρίδιο για το μέλλον.
Στο βαθμό που δεν πρόκειται περί διαφήμισης και στο βαθμό που ο γράφων γνωρίζει κάτι παραπάνω (πολλοί έχουν τους μέντορές τους) εκτιμώ πως έχουμε να κερδίσουμε. Όπως έγραψα παραπάνω δεν το συνήθιζα και ήταν ευχάριστη έκπληξη.
Ευχαριστώ
Α. Φωτιάδης
Αφελής ενδεχομένως ερώτηση, αλλά ας την κάνω:
Γιατί στο cigars-review.org αναφέρεται ως discontinued model ήδη από το 2001;;;
Πότε ξαναβγήκε στην αγορά;;
Καλησπέρα Ζήση. Δύο τρόπους βλέπω για να απαντήσω στο ερώτημά σου.
Ο πρώτος. Με λάθος πηγή ασχολείσαι για να αντλείς πληροφορίες. Το site που αναφέρεις είναι ψιλοεγκατελειμένο τουλάχιστον 3 χρόνια. Κατά καιρούς τρολάρεται ή μπαίνουν «ενδιαφερόμενοι» για να προωθήσουν ότι τους συμφέρει. Υποθέτω, μετά την αλληλογραφία που είχα προ ετών με τον admin, ότι δεν έχει χρόνο να παρακολουθεί και ανανεώνει λίστες, νέες εκδόσεις κλπ. Εκτοτε δεν ασχολήθηκα ξανά. Ομολογώ όμως ότι υπάρχουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες περιγραφές γευσιγνωσίας.
Ο δεύτερος. Το Montecarlo γεννήθηκε σε μηχανότρατα. Η οποία σταμάτησε να παράγει το 2001 περίπου. Η συνέχεια… επί της οθόνης σου.
Λ.
Καλημέρα.Επειδή στα αποκρυφα κείμενα δεν ειμαι καλός, να συμπερανω ας πουμε οτι η κάζα του Αμβουργου, ο παραλίμνιος Ελβετός και αρκετοι αλλοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, πασσαρουνε fakes?
Καλημέρα και σε σένα.
Αν θέλεις να εξηγήσεις τι εννοείς. Πάσχω από την ίδια ασθένεια. Δεν τα πάω καλά με τα απόκρυφα. Πως βγαίνει, από τα σχόλια ή και το άρθρο, συμπέρασμα ότι κάποια on-line μαγαζιά πωλούν fakes;
Λ.
Καλησπερα.Διευκρινησέ μου σε παρακαλώ γιατι δεν καταλαβαινω:
…»Ο δεύτερος. Το Montecarlo γεννήθηκε σε μηχανότρατα.»(;)
«Η οποία σταμάτησε να παράγει το 2001 περίπου. Η συνέχεια… επί της οθόνης σου.»(;)
Οταν κατι σταματησει να παραγεται το 2001 πως καποιοι πουλανε πχ κουτια του 2008?
Μηχανότρατα…
Τα Montecarlos δεν ξεκίνησαν την καριέρα τους ως χειροποίητα. Παραγόντουσαν από μηχανή, ποιητική αδεία μηχανότρατα. Από το 2002 μέχρι σήμερα, στρίβονται στο χέρι.
Λ.
Ουφ… είπα και γώ…
Να μάστε λοιπόν να καίμε το πρώτο montecarlo από ένα 25αρι που μόλις παρελήφθη..
Δεν θα έβρισκα καλύτερη κριτική από αυτή του INS (ούτως ή άλλως δεν πιάνεται σε κριτικές, θα μου πείτε). Αν εξαιρέσουμε τις μουσικές του γνώσεις που ξεδιπλώνει στην αρχή της κριτικής, (τις οποίες ουδόλως δύναμαι να παρ-ακολουθήσω, φίλτατε), όλα τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να γραφούν και από τον υποφαινόμενο, ως διαπιστώσεις.
Είναι μακρύ και λεπτό, ΑΛΛΑ
Δίνει πολύ καλό καπνό στο πρωτό μισό, με γλυκιές ανοιξιάτικες γεύσεις..
Μετά την μέση, πλακώνουν πιπέρια και πιπέρια και κάτι κέδροι..και πιπέρια..
Αλλά ας μη γράφω τα ίδια.
θα παραμείνουν στον υγραντήρα για λίγο ή πολύ ξεκούραση (έκαναν και μεγάλο ταξίδι) μπας και χαλαρώσει το δεύτερο μισό τους..
Με εσπρέσσο χειροποίητο (καφέ από μύλο φρεσκοκομμένο, όχι αστεία – με έπιασε η μούρλα του espresso τώρα, ας είναι καλά το greekespresso.gr) αλλά με άδεια στομάχι, στο τέλος το έσβησα πριν την… ακούσω..
Στέκεται μια χαρούλα δίπλα στα άλλα μεγαλύτερα πούρα και θα του δώσω στο μέλλον σίγουρα σοβαρές ευκαιρίες…
Πιστεύω πως σε αντίθεση προς τα ομόσταυλα petit coronas, που μου κάνουν ως χρυσή μετριότητα – και μέχρι εκεί-, αυτά έχουν να δώσουν περισσότερο βάθος.. αν και πιο λεπτά..
Ο χρόνος θα δείξει…
Η διατίμηση τους πολύ καλή…
(box AME MAY13)